اخبار و رویداد ها

در پژوهشی جدید محققین نشان داده اند که کشت سلول های قلبی در فضا موجب تغییر در بیان ژن های آن ها می شود، اما تنها 10 روز بعد از برگرداندن این سلول ها به شرایط کشت روی کره زمین، این سلول های قلبی به شرایط طبیعی باز می گردند. در این پژوهش جدید، محققین در دانشگاه کالیفرنیا از سلول های بنیادی پرتوان القایی انسانی برای مطالعه اثر سفر فضایی یا شرایط عدم جاذبه روی عملکرد قلب انسانی استفاده کردند. بی وزنی، عدم جاذبه یا اصطلاحا  microgravity، محیطی است که از منظر اثر آن روی بدن انسان به میزان بسیار زیادی ناشناخته باقی مانده است و مطالعاتی از این دست می تواند اطلاعات جدیدی را در این زمینه ارائه دهد.

مطالعات گذشته نشان داده اند که سفرهای فضایی منجر به شروع تغییراتی در عملکرد قلبی از جمله تغییر در ضربان قلب، فشار شریانی پایین تر و برون ده قلبی بالاتر می شود اما در مورد اثر بی وزنی روی عملکرد قلب انسان در سطح سلولی اطلاعات کمی موجود است. این مطالعه با نشان دادن تغییر بیان ژن ها در این شرایط، دیدگاه هایی را در مورد مکانیسم های سلولی ارائه داده است که درک هر چه بهتر و بیشتر آن ها می توان به سلامت فضانوردان در سفرهای طولانی مدت کمک کند و یا دیدگاه های جدیدی را در زمینه بهبود سلامت قلب روی زمین ارائه دهد. محققین برنامه دارند که درمان های مختلفی را روی سلول های قلبی انسانی در شرایط بی وزنی تست کنند تا شاید بتوانند راهی برای جلوگیری از این تغییرات بیابند.

لینک خبر: http://stemcell.isti.ir/Znbq

Hui Shen و همکارانش در 14 می سال 2021 در مجله ی Cell، گزارشی را منتشر کردند که در آن روشی برای جذب و نگهداری سلولهای بنیادی همه توان پیشنهاد شده است.

از زمانی که برای اولین بارسلولهای بنیادی جنینی (ESC) ایجاد شدند، مقایسه ی عملکردی و مولکولی پتانسیل رشد جنینی و خارج جنینی در کشت in vitro سلولهای همه توان و بلاستومرهای داخل بدن چالش برانگیزبوده است. محققان این پروژه گزارش داده اند که سرکوب پیرایش ژنی در ESC های موش باعث ایجاد یک حالت حدواسط pluripotent به totipotent می شود. Shen و همکارانش با استفاده از مهارکننده ی پیرایش ژنی، پلادینولید B، توانسته اند به کشت in vitro پایدار ESC های همه توان برسند که در سطوح مولکولی قابل مقایسه با بلاستومرهای 2 و 4 سلولی است، به همین علت این سلولها را سلول های شبه بلاستومر قدرتمند (TBLC) نامیده اند.

 سنجش های کایمریک موش همراه با توالی یابی RNA تک سلولی (scRNA-seq) نشان داده که TBLC ها دارای توانایی رشد دو طرفه ی قوی برای تولید دودمان سلول های جنینی و خارج جنینی متعددی هستند. سرکوب پیرایش ژنی باعث مهار گسترده ی پیرایش در ژنهای پر توان( pluripotent genes) می شود، هرچند ژنهای همه توان( totipotent genes ) که حاوی تعداد کمی از اینترونهای کوتاه هستند، به طور موثر پیرایش شده و از نظر رونویسی فعال می شوند. این مطالعه روشی را برای بدست آوردن و نگهداری سلولهای بنیادی توانمند فراهم می کند.

لینک خبر: http://stemcell.isti.ir/ZQbq

جلسه پژوهشی مرکز تحقیقات پوست و سلولهای بنیادی دانشگاه علوم پزشکی تهران صبح روز یکشنبه ۲۶ اردیبهشت ماه ۱۴۰۰ به ریاست دکتر نیلفروش زاده برگزار شد.